ساقی   بده پیاله    گلگون   بدست   من       

                                   تا با  شراب  ناب   بکا هد  عذاب  من

                     می ریز وپای بکوب که دگر انتضار یار 

                                           بیهوده    است   نکند    یار    یا د   من

                         دردا و حسرتا  که  نیامد   نگار    من

                                    دیگر  سفیر  عشق   نیاید   بکار  من

                         هر شب جمال یار بتصویر می کشم

                                               شاید  که هاتفش  آر د به خواب  من

                         بنشسته ام کنار خمره لبی تر کنم مگر

                                      ای  منتظر  دلان  نکشید  انتظار من

                           این عمر  بی ثمر اکنون  گذشته است

                                     بنشین  و گوش   فراده  به  ساز من

                           یا از گناه  صوفی ودرویش  در گذر

                                       یا عهد خود  وفا کن  وباز ا کنار من

                                                                        (درویش)