بنال ایدل که بلبل در گلستان بودو من قدرش ندانستم

               بهاری  آمد  و دی  رفت   و من   قد رش   ندا نستم

دمی خوش بود ساعت چون قمر مایل به  عقرب  بود

               فلک  در  خواب  مستی  بود و من  قد رش  ندا نستم

شها بی  سر زد  از افلا ک  و یکد م ماه   پنها ن  شد

                نگار  از  پرد ه  بیرون  شد،   ولی  قدرش  ندانستم

بنال  اید ل  که  دیگر  صید   در   تیرت    نمی آید

               غزال  آندم  شکا رم  بود  و  من  قد رش  ند ا نستم

شتا با ن آمد  آن  دلبر  در  این   دیر  خراب    آبا د

               من درویش در  خو ا بی   گران  قد رش   ند ا نستم

                                                       درشب تاسوعا  78 درپی ملاقات با بزرگواری

                                                       در جلو درمسجد  سروده ام       (درویش)